Boekrecensie: de nervus vagus als bron van herstel

Dit artikel gaat over het boek ‘de nervus vagus als bron van herstel’ van Stanley Rosenberg. Het was na Traumasporen, het tweede boek wat ik ging lezen omdat ik veel hoorde over de nervus vagus. De nervus vagus is ook wel onze 10e hersenzenuw. Het is een belangrijke zenuwbaan, kort gezegd van je hersenen naar je maag en darmstelsel.

De nervus vagus als bron van herstel heeft als basis de Polyvagaaltheorie

Het boek geeft veel informatie over de Polyvagaaltheorie.  Kort komt de Polyvagaaltheorie er op neer dat dat het er van uit gaat dat ons zenuwstelsel verschillende strategieën heeft om ons te verdedigen bij stress én dat je hier invloed op kunt uitoefenen. In deel 1 van het boek wordt dit uitgebreid beschreven. Hier gaat het dieper in op depressie, angststoornissen en paniekaanvallen, bipolaire stemmingsstoornis, PTSS, autisme en ADHD en hyperactiviteit. De Polyvagaaltheorie gaat niet alleen over psyche, dus ook lichamelijke klachten als COPD, pijn in de schouders en halsgebied, verlichting bij migraine komen aan bod. Verder staat er ook een oefening in die te gebruiken is bij een middenrifbreuk. De schrijver heeft veel ervaring en dat lees je door goede voorbeelden en het gebruik van casussen.  Deel 2 van het boek bevat oefeningen die te gebruiken zijn als je last hebt van angst, depressie, trauma en autisme.

Basisoefening nervus vagus

Een hele simpele oefening die ook in het boek staat, is ook op YouTube te vinden. We hebben het voor je hieronder gezet, omdat het echt een oefening is die direct voor meer ontspanning kan zorgen.

Mijn mening over het boek

Ik vind het boek heel fijn omdat het enerzijds veel informatie mee geeft en anderzijds praktisch is met oefeningen. De Polyvagaatlheorie heeft mij heel erg geholpen en nog altijd. Ik zal daar dan ook snel meer over schrijven. Wat ik zelf heel fijn vind aan het boek is dat alles wel wordt onderbouwd met voorbeelden. Zijn kijk is echt wel anders dan de ‘reguliere’ psychologie, die vooral uitgaat van het hoofd. Zelf heb ik te maken met PTSS en ook daar is zijn kijk anders dan ‘regulier’, maar door mijn eigen ervaringen in mijn herstel kan ik inmiddels zeggen dat deze kijk zeker heel helpend is.

Zo vond ik het voorbeeld van een Deens onderzoek heel mooi waarbij een groep therapeuten aan de slag ging met traumaslachtoffers van de oorlogen in Afghanistan en Irak. Ze werden verdeeld in 2 groepen, waarbij ze evenveel sessies kregen, maar de eerste groep begon met non-verbale therapie. Lichaamsgericht en craniosacraal en de tweede groep begon met praat therapie. Het viel de therapeuten op dat de groep die was begonnen met non verbale craniosacraal therapie betere resultaten hadden dan de groep die was begonnen met praten. Psycholoog Marc Levin, speculeerde dat wanneer mensen na de lichaamsgerichte therapie veiliger en ontspannender voelen ook meer konden openstellen om te praten over wat ze hadden meegemaakt. En dit is precies wat het is naar mijn idee; niet óf, maar én. Het beste van 2 werelden combineren.

Dit boek kan ik absoluut aanraden als je meer bezig wilt met je lichaam én zie ik dan ook echt als aanvulling op eventuele therapie.